Dag 12 Martinborough

Vandaag een verhaal met een lach en een traan.
Zoals ik gisteren al vertelde huizen we nu in een B&B bij 2 lieve oude mensen, Chris en Polly. Chris komt uit Australië, Polly uit Engeland. Ze hebben elkaar 26 jaar geleden ontmoet.
Chris is 72 jaar oud, en is altijd wijnmaker geweest. Hij heeft daar een universitaire opleiding voor gevolgd in Amerika.
Hij heeft bij meerdere wijnhuizen hier in Martinborough gewerkt, en is later voor zichzelf begonnen. Maar door problemen met zijn gezondheid moest hij enkele jaren geleden helaas stoppen. In alles wat hij vertelt komt zijn passie voor het wijn maken naar voren. Toen we vanmiddag terugkwamen van het fietsen kwam hij naar mij toe met een fles wijn uit 2009 waar hij een prijs mee gewonnen had. Ik heb hem beloofd dat we de fles mee naar Holland zouden nemen en bewaren tot de kerst. Hij was hier duidelijk door geroerd, en ik daardoor ook.
En dan de fietstocht. Deze voer langs diverse wijnhuizen en onderweg zouden we bij één ervan een picknick lunch hebben.
We hadden een paar km gefietst toen we langs de weg onze routebeschrijving stonden te bestuderen. Er kwam een oudere man langsfietsen die ons vroeg of we er uitkwamen. Hij gaf ons wat aanwijzingen en vervolgde zijn rit in dezelfde richting waar wij heen fietsten. Toen we hem inhaalden vroeg hij of we zin in koffie hadden. Nu hebben we er nog steeds spijt van dat we in Canada ooit eenzelfde aanbod van een oudere Nederlandse dame hebben afgeslagen. Dus grepen we dit aanbod met beide handen aan.
Garry, zo heette hij, woonde een paar honderd meter verderop. We kwamen bij een poort met daar achter nog enkele honderden meters oprijlaan. En toen we een bocht omgefietst waren kwamen we bij een kast van een huis. Ik vroeg aan Garry of ‘ie boer was, hij antwoordde: “ Een beetje, maar meer zakenman”.
Zijn vrouw was niet thuis, en hij begon koffie te zetten, het was duidelijk dat dit niet zijn dagelijkse bezigheid was. Even later kwam ze binnen en keek een beetje verbaasd naar ons. Ik zei: “Sorry, we waren aan het fietsen, maar een man op een fiets heeft ons hier mee naar toe genomen”. En zo zaten wij, met onze “contactuele eigenschappen”, in een enorme villa in Nieuw-Zeeland aan de koffie. En daar hebben we zeker een uur gezellig zitten kletsen. Het bleek dat ze een Nederlandse schoonzoon hadden, en Garry had aan ons accent gehoord dat we Nederlanders waren.
Nadat we uitgezwaaid waren vervolgden we onze fietstocht.
Er zijn hier rond Martinborough zo’n 40 wijnhuizen, Bij wijnhuis Te Kairanga hadden we, op een prachtige locatie, onze zeer uitgebreide Picknick lunch.
Daarna hebben we nog een wijnproeverij gedaan, en 2 flessen witte wijn gekocht. Of deze de kerst gaan halen durf ik niet te garanderen.
Morgen reizen we naar een klein plaatsje bij Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland.
Daar blijven we één nacht en gaan we ons voorbereiden op de overtocht naar het Zuidereiland.