Dag 3 Medan - Bukit Lewang
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
24 April 2018 | Indonesië, Bukit Lewang
Onze eerste volle dag in Indonesië, en wat voor één.
Om 8 uur vanochtend kwam Maïl ons ophalen. We zouden een tour gaan maken door zijn woonplaats, een uur rijden van Medan. Nou ben je Medan zo maar niet uit. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van Medan had gehoord, maar je kunt het moeilijk een “stadje” noemen met 3 miljoen inwoners.
In Thailand is het verkeer complete chaos, maar hier doen ze er nog een schepje bovenop. Ongelofelijk wat een horror. Heb al diverse keren een auto of scooter recht op ons af zien komen, but we’re still alive.
Toen we in de woonplaats van Maïl aankwamen, stonden er 4 mannen met een becak op ons te wachten. Een becak is een kruising tussen een tuk tuk en een motor me zijspan. En zo reden we ieder in onze eigen becak met chauffeur eerst naar fabriekje waar ze een soort kroepoek van de cassave wortel maakten. Nou ja fabriekje, het was een schuurtje met wat eenvoudige machines, en een supergrote wok pan. Een werkruimte waar een medewerker van de voedsel- en Warenautoriteit van schrik ter plekke dood zou blijven.
Daarna zijn we nog naar soortgelijke plekken geweest waar ze rijstcrackers en bakstenen produceren.
Omdat Maïl wist dat Dian onderwijzeres is, wilde hij ook met ons de plaatselijke school bezoeken. Toen we daar aankwamen kwam er een man naar het hek en die riep er een andere man met een zeer gewichtig uniform bij. Ik dacht eerst dat het een soort van conciërge was. Maar het bleek een onderwijzer te zijn, die lopen daar dus allemaal geüniformeerd. Het leek er op dat ze niet al te enthousiast waren om bezoek te ontvangen, maar op een gegeven moment kregen we toch groen licht.
Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven. Alle lessen werden stilgelegd, en alle leerkrachten kwamen naar ons toe en moesten met ons op de foto, in groepjes met ons, alleen of met één van ons. D e onderwijzer die eerst streng bij het hek stond, hij heette Boelly, werd mijn vriend voor het leven. En die arme kinderen maar wachten in de klas.
Ik hoop dat ik de grote groepsfoto geüpload krijg, want de wifi is op onze huidige locatie niet geweldig.
Na zo’n 3 kwartier lukte het ons om van het schoolterrein te ontsnappen, maar het was een ontzettend leuke ervaring.
We sloten onze rondrit af bij Maïl, thuis waar we een heerlijke maaltijd kregen. Daarna namen we afscheid van onze becak coureurs, en gingen terug naar ons hotel in Medan om onze koffers op te halen.
Onze volgende bestemming was Bukit Lewang, een klein dorpje op 4 uur rijden van Medan, het ligt aan de rand de jungle.
Toen we er aankwamen bleek onze nieuwe accommodatie alleen te bereiken te voet via een hangbrug over een kolkende rivier. Onze trouwe volgers kennen mijn voorliefde voor hangbruggen.
Maar toen we eenmaal de hangbrug over waren, kwamen we in een waar paradijs terecht. Een prachtige lodge in de natuur, zeer stijlvol gebouwd, met een terras aan de rivier. De badkamer van onze lodge is half overdekt, en onder het open gedeelte is een tuin. Een badkamer met een tuin, weer eens wat anders.
Morgen gaan we met een gids de jungle in, en hopen we orang-oetans te spotten.
Om 8 uur vanochtend kwam Maïl ons ophalen. We zouden een tour gaan maken door zijn woonplaats, een uur rijden van Medan. Nou ben je Medan zo maar niet uit. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van Medan had gehoord, maar je kunt het moeilijk een “stadje” noemen met 3 miljoen inwoners.
In Thailand is het verkeer complete chaos, maar hier doen ze er nog een schepje bovenop. Ongelofelijk wat een horror. Heb al diverse keren een auto of scooter recht op ons af zien komen, but we’re still alive.
Toen we in de woonplaats van Maïl aankwamen, stonden er 4 mannen met een becak op ons te wachten. Een becak is een kruising tussen een tuk tuk en een motor me zijspan. En zo reden we ieder in onze eigen becak met chauffeur eerst naar fabriekje waar ze een soort kroepoek van de cassave wortel maakten. Nou ja fabriekje, het was een schuurtje met wat eenvoudige machines, en een supergrote wok pan. Een werkruimte waar een medewerker van de voedsel- en Warenautoriteit van schrik ter plekke dood zou blijven.
Daarna zijn we nog naar soortgelijke plekken geweest waar ze rijstcrackers en bakstenen produceren.
Omdat Maïl wist dat Dian onderwijzeres is, wilde hij ook met ons de plaatselijke school bezoeken. Toen we daar aankwamen kwam er een man naar het hek en die riep er een andere man met een zeer gewichtig uniform bij. Ik dacht eerst dat het een soort van conciërge was. Maar het bleek een onderwijzer te zijn, die lopen daar dus allemaal geüniformeerd. Het leek er op dat ze niet al te enthousiast waren om bezoek te ontvangen, maar op een gegeven moment kregen we toch groen licht.
Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven. Alle lessen werden stilgelegd, en alle leerkrachten kwamen naar ons toe en moesten met ons op de foto, in groepjes met ons, alleen of met één van ons. D e onderwijzer die eerst streng bij het hek stond, hij heette Boelly, werd mijn vriend voor het leven. En die arme kinderen maar wachten in de klas.
Ik hoop dat ik de grote groepsfoto geüpload krijg, want de wifi is op onze huidige locatie niet geweldig.
Na zo’n 3 kwartier lukte het ons om van het schoolterrein te ontsnappen, maar het was een ontzettend leuke ervaring.
We sloten onze rondrit af bij Maïl, thuis waar we een heerlijke maaltijd kregen. Daarna namen we afscheid van onze becak coureurs, en gingen terug naar ons hotel in Medan om onze koffers op te halen.
Onze volgende bestemming was Bukit Lewang, een klein dorpje op 4 uur rijden van Medan, het ligt aan de rand de jungle.
Toen we er aankwamen bleek onze nieuwe accommodatie alleen te bereiken te voet via een hangbrug over een kolkende rivier. Onze trouwe volgers kennen mijn voorliefde voor hangbruggen.
Maar toen we eenmaal de hangbrug over waren, kwamen we in een waar paradijs terecht. Een prachtige lodge in de natuur, zeer stijlvol gebouwd, met een terras aan de rivier. De badkamer van onze lodge is half overdekt, en onder het open gedeelte is een tuin. Een badkamer met een tuin, weer eens wat anders.
Morgen gaan we met een gids de jungle in, en hopen we orang-oetans te spotten.
-
24 April 2018 - 06:50
Nico:
opnieuw een leuk verslag Roel, zijn toch wel cultuurshocks waar jullie aan blootgesteld worden hoor, zo het middelpunt zijn op zo'n school is heftig lijkt me
groetjes,
Nico -
24 April 2018 - 07:33
Jenny:
Wat een verhaal Roel -
24 April 2018 - 08:14
Gerda Van Wijk:
Geweldig om zo op de hoogte te blijven. Je schrijft ook erg levendig Roel! -
24 April 2018 - 10:05
Rita En Theo:
Nou vakantiegangers, jullie maken nu in korte tijd al heel wat mee.
Nu maar hopen om in de buurt van zo'n grote oerang-oetang te komen.
Niet verdwalen in de bush-bush hoor, want we hopen nog veel van jullie
reisverslagen te genieten. Neem voor de zekerheid maar een buks en kompas mee.
-
24 April 2018 - 10:33
Mariëtte:
Het is weer een feest om de verhalen te lezen! Wat een andere wereld. Jullie kijken al uit naar jullie volgende avontuur en ik - veilig thuis- naar de verhalen.Heel veel plezier!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
