Dag 15 Lovina

Na het ontbijt hadden we vanochtend het plan het dorp rond te wandelen. Maar toen we een een kwartiertje gelopen hadden waren we het alle vier met elkaar eens dat de beste plek op dat moment het zwembad was, want het was bloedheet.
Om 16.00 uur zouden we worden opgehaald door een visser om ons avondmaal bij elkaar te vissen.
Toen we om 16.00 uur bij de receptie zaten te wachten arriveerde de visser, maar hij had slecht nieuws. Het waaide te hard, en daar waren we al een beetje bang voor. Hij zou om 17.00 uur nog een keer langs komen.
Dus een uurtje later zaten we opnieuw te wachten, en gelukkig was de wind een stuk minder geworden.
Op het strand lag zijn boot klaar, het was een smal bootje met buitenboordmotor waarin we met z’n vieren achter elkaar konden zitten.
Toen hij een paar honderd meter uit de kust was gevaren gooide hij een steen aan een touw overboord en we namen aan dat dit het anker was. Dian, Eric en ik kregen een klos vistuig met drie haken en een stuk metaal er aan en die moesten we tot de bodem laten zakken. Als aas kregen we stukjes vis. Suzan zat met foto- en filmapparatuur in de aanslag om alles vast te leggen.
En natuurlijk had Dian het eerste beet. Ze haalde de vis binnen, maar de visser moest hem van de haak halen. Toen hij de vis wilde laten zien floepte hij uit zijn handen overboord. Eric en ik waren onverbiddelijk, deze telde niet mee.
En zo dobberden we bij zonsondergang op de oceaan met aan de ene kant de oranje horizon, en aan de andere kant het silhouet van Bali. Weer zo’n onvergetelijk moment.
Aan het eind van het verhaal had Dian nog een visje gevangen en Eric en ik niets. Ik moet er wel bij vermelden dat ik de enige was die het aas aan de haak durfde te doen.
Na terugkomst hadden we in ons restaurant een visbarbecue, maar gelukkig niet van onze vangst.